Kwiecień 2021 słabo przeplatał lato. 1 kwietnia urodziło się czwarte dziecko moich przyjaciół, a w moim mieszkaniu skończył się remont. W Wielką Sobotę o 7:59 dzwonek domofonu zaanonsował panów od przeprowadzki. Nastąpiła chwila, na którą czekałam od lat, od momentu, kiedy wprowadziłam się do mieszkania na przedmieściach. Wyprowadzałam się z niego. Myślałam, że będę płakać ze szczęścia, gdy odbiorę klucze. Nie płakałam. Kiedy jechałam prawie-już-ostatni-raz zapakowanym autem, wtedy płakałam. Łzy trzymane pod kluczem trzy lata płynęły pół godziny, jak woda z wodospadu Szklarki.
Mieszkałam wśród kartonów, bo pan Niedzielski trzyma moje szafy i regały pod kluczem. Przyjmowałam gości i godzinami oglądałam ekranizacje powieści Jane Austen. Marzłam. Kupowałam kwiaty do wazonu i piekłam foundanty czekoladowe; karmiłam swoją kreatywność obrazkami z Apartment Therapy i House & Garden. Obejrzałam pierwsze odcinki drugiego sezonu The Chosen oraz kolejny raz Faustynę w reż. Jerzego Łukaszewicza.
Chrystus zmartwychwstał wśród remontowego kurzu i suszących się szmat. Półprzytomna słuchałam kilku kiepskich kazań, formułując w myślach list otwarty do biskupów, by zakazać głoszenia homilii podczas mszy świętych.
– moje prawdziwe życie / – powtórne oglądanie adaptacji powieści Jane Austen/ – ja
Kocham ten zestaw kolorów. / Love this color combo
Tu też. / Here as well
Zawsze się wzruszam, gdy dostaję kwiaty kurierem, a dostaję tak niezwykle rzadko. Dzięki, Ola!
Imieniny 1 / How it started…
Imieniny 2 / How it went…
Imieniny 3 / How it ended (feast day of St. Caterina of Siena)
We have a proverb in Polish, saying that April weaves from Winter and Summer – the April 2021 was bad at using the Summer component. On April 1st, the fourth child of my friends was born, and the renovation in my apartment finished. On Easter Saturday at 7:59 am the intercom bell announced the gentlemen from the moving company. This was the moment I had been waiting for all those years I lived in that suburban flat. I thought I would cry out of happiness when I picked up keys to my new apartment. I did not cry. I did as I was driving almost-last-time with my loaded car. Tears trapped for three years were flowing for half an hour, like the water from the Niagara waterfall.
In April I lived among the cardboard boxes, because Mr. Niedzielski (our health minister) keeps my wardrobes and shelves locked. I hosted guests and watched the adaptations of Jane Austen’s novels for hours. It was freezing cold. I was buying fresh flowers and baked chocolate foundants; I fed my creativity with pictures from Apartment Therapy and House & Garden. I watched the first episodes of the second season of The Chosen and once again Faustina, directed by Jerzy Łukaszewicz.
Christ has risen amid the dust from my renovation and wet rags. Half-conscious, I listened to a few lame sermons, mentally formulating an open letter to the bishops to forbid preaching during Holy Masses.
Luty był jak nie luty. Pełen (każdych) emocji. Trzy razy wywinęłam się zarazkowi, odebrałam klucze do mieszkania i byłam w muzeach oglądać ładne rzeczy. Spotkałam się z cudownymi ludźmi, pojechałam do Krakowa. Chodziłam najcieplej ubrana, a potem też z gołymi nogami. Robiąc przerwy w trybie „byle przeżyć” (związanego z remontem) czytałam Henry’ego Jamesa: „tak jak jej uroda nie miała w sobie nic sztucznego, tak jej inteligencja pozbawiona była pedanterii, a życzliwość sentymentalizmu.” (s. 6), „spróchniałego dżentelmena” (s. 7), „gdy mężczyzna zbliża się do wieku średniego, trudno mu z wdziękiem znosić takie wyróżnienie jak narzeczeństwo.” (s. 7), „skrupulatnie pilnował, by nie wyjść na wulgarnego dostawcę luksusów i przyjemności.” (s. 12), „wymowne oczy i usta Marian obficie raczyły go skarbami jej ducha” (s. 29), „bałagan, który nie zalecał się nawet malowniczością” (s. 41), „wdychał woń spokojnej elegancji” (s. 45), „stanowił odpoczynek dla oczu” (s. 87) i inne takie.
Sięgnęłam po 5 języków miłościGary’ego Chapmana (sami amerykańscy autorzy od miesięcy i na razie nie zapowiada się, żeby miało się to zmienić). Okładka jest okropna – jedna z tych, którą lepiej owinąć papierem, gdy zamierza się ją czytać publicznie. Tłumaczenie też nie najlepsze; styl i przykłady klasyczne dla gabinetu amerykańskiego psychoterapeuty lat dziewięćdziesiątych. W tej książce liczą się wnioski. Dla nich bardzo warto.
Do kwietnia brnęłam przez kurz marca, mroki lęków i mrożonki z Aldiego. Urodziny były piękne, Warszawa gościnna, pogoda brzydka. Dziwnie się to pisze, bo wtedy nie wiedziałam wielu rzeczy, które już teraz wiem, ale o tym później.
Było super! / It was fun!
Wspaniały dzień celebracji życia, który okazał się równocześnie koronaparty / Day we celebrated life.
Urodzinowe kwiaty od taty. / Birthday flowers from my dad.
2 x 18! / The thing is you are the princess no matter what.
February was not like a common February. Full of emotions. Three times I could get the virus (but did not), I got the keys to my apartment and I finally went to museums to see nice things. I met wonderful people, went to Krakow. I was wearing the warmest clothes, and then was walking bare foot. In order to take some break in the survival mode caused by the renovation of the apartament I read Henry James.
I reached also out for 5 languages of love by Gary Chapman (only American authors for months and so far it is not expected to change). The cover (in Polish edition) is terrible – one of those you would better wrap in paper when you are going to read it in public. The translation is also not the best; style and classic examples are as from the office of an American psychotherapist in the nineties. But in this book, conclusions count. Life changing or at least, eyes opening.
Until April, I trudged through the dust of March, the darkness of fears and Aldi’s frozen dishes. My birthday was beautiful, Warsaw hospitable, the weather bad. It is strange to spell it, because back then I didn’t know a lot of things that I already know, but more on that later.
– Ale sprawdzałaś te wymiary przed zamówieniem, tak? – zapytała koleżanka, po tym jak wtargałam bardzo ciężką (zbyt ciężką jak na to, co miało być w środku) paczkę z Allegro na trzecie piętro redakcji Wydawnitwa W drodze i w końcu ją rozpakowałyśmy.
– Tak, na linijce patrzyłam…
Przed nami leżały dwie czaszki. Jedna wielkości dwóch pięści a druga większa od mojej całej głowy z włosami upiętymi w kok. Miały przyjść odpowiednio: jedna wielkości temperówki oraz druga wielkości mniej więcej pięści. Ona miała wziąć tę mniejszą, ja tę większą i miałyśmy je sobie postawić obok komputerów w pracy. Całą koncepcję szlag trafił, bo chodziło o subtelny akcent memento mori, a nie oflagowywanie biura jak statku pirackiego. Zakupy zostały w biurze, bo przecież nie chciało mi się odsyłać tych dziesięciu kilogramów czaszek do nadawcy. W końcu potrzebowałyśmy czaszek. Mniejsza trafiła na moje biurko, a większa została w pokoju koleżanki (ustawiła ją na półce regału za drzwiami, ale i tak większość osób wchodząca do pokoju ją zauważała).
grafika – Danielle Victoria Lussier FSP
Trudno było oswoić się z widokiem czaszki przez osiem godzin dziennie, pięć dni w tygodniu. Budziła we mnie niepokój, burzyła mi pluszowy święty spokój; zagrażała i uwierała jak kamyk w bucie. Memento mori. Szukając ulgi, można taką schować do szuflady, chciałam jednak przejść przez tę wąską bramę. Miałam nadzieję, że mi spowszednieje, ale nie chciała.
Umrę i nie jestem z tego zadowolona (chcę żyć z Jezusem na ziemi, więc poproszę paruzję, po co od razu umierać?!). Jezus umarł i zmartwychwstał, czym dowiódł, że na temat umierania ma podobne zdanie do mojego (płakał przecież nawet po śmierci Łazarza!). Bałam się śmierci od dzieciństwa. Kiedyś jako mała dziewczynka stanęłam w drzwiach kuchennych dziadków i zapytałam babcię, dlaczego ludzie umierają. Powiedziała, że inaczej byłoby nas za dużo.
Chrześcijaństwo to religia życia, a Jahwe nie jest Bogiem umarłych, ale żyjących (Łk 20,38). Ta czaszka przy komputerze ma przypominać, żeby bardziej ufać Bogu niż sobie, swoim pięknym oczom, bujnym włosom, błyskotliwym ripostom i zapewnieniom innych ludzi. Bardziej Bogu niż beznadziei, bo człowiek nie kończy się na swoim ciele. Św. Ireneusz z Lyonu napisał, że chwałą Boga jest żyjący człowiek, więc nie w Jego interesie jest, by umierał.
Zastanawiałam się nad nadchodzącym Wielkim Postem od jakiegoś już czasu, bez pomysłu. Pomodliłam się. Widzę u siebie większy sens w myśleniu o poście jako o czymś, co mogłabym zrobić inaczej, żeby spędzać więcej czasu z Bogiem zamiast jako o rezygnowaniu z czegoś jako stracie. Skupiam się na zysku, bo żeby iść chociaż raz w tygodniu na porządną adorację, muszę przecież coś odpuścić. Po kilku dniach koleżanka (właścicielka ogromnej czaszki na półce) napisała, żebym szykowała się na Wielkopostnik. To program na Wielki Post z codziennymi refleksjami i miejscem na notatki. Biorę. Zobaczymy, co mi z tego wyjdzie w kwietniu.
materiały Wydawnictwa W drodze
***
– Zostawisz mi tę czaszkę na biurku, prawda? – zapytała nowa koleżanka, gdy odchodziłam z redakcji. I znowu zostałam bez czaszki, a ciężko dostać taką wielkości temperówki…
– But you checked those measurements before ordering, right? – my colleague asked after I brought a very heavy (too heavy for what was supposed to be inside) package from Allegro to the third floor of the editorial office and I finally unpacked it.
– Yes, I checked with a ruler…
There were two skulls in front of us. One had a size of two fists and the other was bigger than my whole head with hair in a bun. They were supposed to arrive respectively: one the size of a sharpener and the other the size of a fist. She was supposed to take the smaller one, I was supposed to take the larger one, and we were to put them next to our computers at work. The whole concept was non existent anymore, because it was supposed to be a subtle memento mori accent, not flagging an office like a pirate ship. The purchases stayed in the office, because I did not want to send those ten kilograms of skulls back to the shop. After all, we needed skulls. The smaller one ended up on my desk, and the larger one stayed in my friend’s office (she placed it on the shelf behind the door, but most of the people entering the room noticed it anyway).
It was hard to get used to see a skull eight hours a day, five days a week. It made me feel uneasy, it disturbed my plush peace; it was like a threat and hurt like a pebble in a shoe. I could hide it in a drawer, but I wanted to pass through this narrow gate. I was hoping it would become more common to me, but it did not want to.
I am going to die and I am not satisfied with it (I want to live with Jesus on earth, so I would like a parousia, why dying?!). Jesus died and rose again, which proved that he had a similar opinion about dying to mine (he cried even after Lazarus died!). I have been afraid of death since childhood. Once, when I was a little girl, I stood at my grandparents’ kitchen door and asked my grandmother why people were dying. She said there would be too many of us otherwise.
Christianity is a religion of life, and Yahweh is not the God of the dead but of the living (Luke 20:38). This skull at the computer is to remind you to trust God more than yourself, more than your beautiful eyes, lush hair, brilliant retorts and other people’s assurances. Trusting God more than hopelessness, because a human being does not end with his/hers body. St. Irenaeus of Lyons wrote that the glory of God is a living man, so it is not in His interest that a man should die.
I have been wondering about the upcoming Lent for some time now, with no idea. I prayed. I see more sense in thinking of fasting as something I could do differently in order to be able to spend more time with God rather than as giving up something just for a sake of giving up. I focus on profit, because in order to go to a proper adoration at least once a week, I have to let go of something. After a few days, my friend (the owner of a huge skull on the shelf) wrote that I should get ready for this memento mori devotional. This is a Lenten program with daily reflections and a space for notes. I take it.
***
– You’re gonna leave that skull on my desk for me, right? A new colleague asked me when I was changing my job and left the editorial office. Yep, sure.
Początkiem zeszłego roku brodziłam w śniegu po kolana, gotowałam rosół w chatce na szczycie i spacerowałam po Krakowie. Do Trzech Króli widziałam się ze wszystkimi znajomymi i przyjaciółmi na południe od autostrady A4 i nabierałam podejrzeń, skoro do 6 stycznia wydarzyło się tyle dobra.
Pierwszego stycznia 2021 obejrzałam Dźwięki muzyki i wysłuchałam w radiu koncertu noworocznego. Nie pamiętam, dokąd trafiłam na mszę, czyli musiało obyć się bez traumatycznych doświadczeń liturgicznych. W kolejnych dniach dogadzałam sobie kulinarnie. Na kaloryferze, z jogurtu i śmietanki zrobiła się crème fraîche (kolejny raz będę jednak mieszała z maślanką, zamiast jogurtem, ale dzieją się cuda!), która była niezbędna do alzackiego podpłomyka (zawsze mieć boczek gotowy do akcji w zamrażalniku – jedno z postanowień na 2021). Poza tym jabłka pod kruszonką, królewski tort i pseudo smalec z fasoli (bardzo na plus). Rodzinne urodziny, gdy restauracje są zamknięte i samemu się jest restauracją. Wreszcie działający zakwas z pomocą bakterii od Rafała. Śnieg i mróz, pastéis de nata od bardzo. Jechałam pociągiem dalekobieżnym, który wyglądał, jak gdyby pierwszy raz wiózł pasażerów i byłam tym zbyt podekscytowana jak na kobietę 35+. Podróż ta skutkowała wizytą, kiedy na przemian jedliśmy i spacerowałyśmy cały dzień.
Uznałam, że nie ma większego sensu, by parafie były pod innym wezwaniem niż Zmartwychwstania Pańskiego i nie ma lepszej modlitwy niż Jezu, czyń serce moje według serca Twego. Ta ostatnia modliła mi się przez kilka dni bardzo intensywnie, co mnie cieszyło, bo miałam nadzieję, że wreszcie mam jakąś swoją modlitwę (tak jak ma się jakichś swoich ulubionych świętych, co się zawsze o nich pamięta), ale jednak poszła sobie.
Były też smutne dni, ale przecież Pan Bóg nie zabiera nigdy niczego, żeby nie dać czegoś większego. Będzie musiał się bardzo postarać w kolejnych tygodniach. BARDZO.
Oczywiście, że tuptałam kurzymi stopkami w zlewie!
At the beginning of last year, I wade knee-deep in the snow, cooked broth in a hut at the top of a mountains and walked around Cracow. Until Epiphany, I had already seen all my friends and acquaintances who live south of the A4 motorway and I was getting suspicious since so much good had happened by January 6th.
On January 1st 2021, I watched The Sound of Music and listened to the New Year’s concert on the radio. I don’t remember where I went to mass, so it must have been without traumatic liturgical experiences. In the following days I indulged myself culinary. On the radiator, yoghurt and cream turned into crème fraîche (they don’t sell it here), which was necessary for an Alsatian flammkuchen (always have bacon ready for action in the freezer – one of the resolutions for 2021). In addition, apple crumble, royal cake and a bean & onion paste (very tasty). A family birthday when restaurants are closed and you are a restaurant yourself. Finally, a working leaven with the help of bacteria from Rafał. Snow and frost, pastéis de nata from bardzo. I traveled on train (that looked like a brand new) long distance and I was way too excited about it for a 35+ woman. This trip resulted in a visit where we alternated between eating and walking all day.
I decided that it made no sense for parishes to be something other than of the Lord’s Resurrection, and there is no better prayer than „Jesus, make my heart after Your own”. That sentence I prayed for several days and was very close to me. I moped that I finally fund MY prayer (just like you have some favorite saints who inspire you and you remember them on a daily basis), but it left after several days.
I watched „Everything is a Story” (which made me watch „Heartburn”), „Fran Lebowitz: Pretend it’s a city” (which made me see „Nuovomondo”) and read „The White Album” by Joan Didion (which made me watch „From Here to Eternity”).
I was listening to Jordan B. Peterson’s podcast with Matthew McConaughey. Those who will clean up after my death will worry about the number of books I am collecting.
There were also sad days, but God never takes anything awal without gibing something bigger instead. He will have to try hard in the following weeks. REALLY HARD.
W pierwszych latach powojennych moja babcia odbierała solidne poznańskie wychowanie na Jeżycach. Podczas gdy jej siostra czepiała się tramwajów zjeżdzających do zajezdni, ona siedziała w białej sukience na skraju piaskownicy, starając się jej nie ubrudzić. W tym samym czasie mój dziadek chodził pieszo z Gądek do Poznania i grał w palanta w powojennych gruzach Łazarza. Zbierał także inne cenne życiowe doświadczenia (rozwody, snajperzy), które miały go przygotować do zawiłości dorosłości.
Wiele dziesiątek lat później, wczesnym popołudniem w dzień uczczenia Ciała Pańskiego na ulicach świata, zapukałam do drzwi dziadków. Zakluczyłam drzwi i się rozpłakałam. Babcia mnie przytuliła, a dziadek poszedł patrzeć przez okno (tak robią mężczyźni w tej rodzinie, gdy dzieje się coś niedobrego). Kilka godzin wcześniej moi rodzice (w kiepskim stylu) przypieczętowali logistycznie rozpad ich małżeństwa. Postanowiłam więc pojechać przeczekać te pierwsze chwile do dziadków (w odwiecznym porządku świata to jest to, co się robi, kiedy się jest w kłopocie).
Jakieś niewiele znaczące słowa babci, milczenie dziadka. Godziny mijały.
Przyszedł czas, by się zbierać na procesję. Gdy mocowałam się z butami, a babcia zniknęła w kuchni, dziadek sięgnął do marynarki po portfel, celując we mnie wzrokiem pełnym konspiracji:
– Masz dychę, idź na lody – powiedział szeptem i wrócił na fotel.
In the first post-war years, my grandmother received a solid Posener upbringing in Jeżyce (part of the town). While her sister was clinging to the trams going down to the depot, she was sitting in a white dress on the edge of a sandbox, trying not to get the dress dirty. At the same time, my grandfather walked from Gądki to Posen on foot and played rounders (kind of… it’s a Polish game with a bat) in the post-war ruins of St. Lazarus (another part of the town). He also collected other valuable life experiences (divorces, snipers) that were to prepare him for the complexities of adulthood.
Many decades later, on an early afternoon, on the day of the celebration of Corpus Christi in the streets of the world, I knocked on my grandparents’ door. I closed the door and cried. My grandma hugged me and my grandpa went to look out the window (that’s what the men in my family when something is wrong). A few hours earlier, my parents had logistically sealed (in a quite bad style) the end of their marriage. So I decided to go and wait those first moments at my grandparents’ (this is what you do when you have a problem – you go to your grandma’s).
Some insignificant words from my grandma were said, my grandpa didn’t break his silence. Hours were passing.
The time has come to go for the procession. As I struggled with my shoes and my grandma disappeared into the kitchen, my grandpa reached for his wallet, looking at me in a very conspiratorial way:
„Here, 10 zł. Go get yourself some ice cream.” he whispered and disappeared.
On January 21st we celebrate Grandma’s Day and on January 22nd Grandpa’s Day in Poland.
Każdy dzień jest wyjątkową okazją, bo całe życie jest wyjątkową okazją, czasem jednak zdarzają się bardziej wyjątkowe okazje. Czas może sobie płynąć gdzieś obok albo można go uświęcać, celebrując te bardziej wyjątkowe okazje w bardziej wyjątkowy sposób. A że przez żołądek do serca…
100 lat III RP
To był bardzo smutny dzień we Wrocławiu
Także tak…
Rogale świętomarcińskie, cynamonowe bułeczki na św. Łucji i galette des rois, czyli królewski tort, na Trzech Króli, czyli Objawienie Pańskie (jeszcze ładniej to Epifania). Tradycja zakorzeniona we Francji od XIII wieku. Globalizacja przyniosła go do Polski w XXI wieku jako swój posag. W nadzieniu ukrywa się figurkę małego Jezusa/migdał/kandyzowany owoc – osoba, która na nie trafi w swoim kawałku, zostaje królem.
Piekłam w zeszłym roku, w tym też zamierzam – przepis od niezawodnego Davida Lebovitza.
Potrzeba:
1 szklanka (100g) mąki migdałowej
½ szklanki (100g) cukru
szczypta cukru
skórka otarta z ½ pomarańczy
100g niesolonego masła o temperaturze pokojowej
2 duże jajka o temperaturze pokojowej
2 łyżeczki rumu
1/8 łyżeczki ekstraktu migdałowego (ilekolwiek to jest; ja nie daję, bo nie posiadam)
450g ciasta francuskiego, schłodzonego, w dwóch częściach (patrzcie, żeby było takie bez oleju palmowego w składzie)
migdał/kandyzowany owoc/figurka do ukrycia w środku (nie ukrywam, bo i tak ja jestem królową)
Klajdra przed pieczeniem:
białko z 1 jajka
łyżeczka mleka
Jak:
Połączyć mąkę migdałową, cukier, sól i skórkę pomarańczową. Wmieszać masło aż wszystko całkowicie się połączy. Następnie dodawać po kolei jajka, razem z rumem i ekstraktem migdałowym (David pisze, że mogą się nie połączyć idealnie, ale to też będzie dobrze). Przykryć i schłodzić.
Rozwałkować jeden kawałek ciasta na koło o średnicy ok. 23 cm. Używając talerza/dna tortownicy/foremki jako szablonu, ładnie wyciąć, żeby brzeg był równy. Następnie podobnie postąpić z drugim kawałkiem ciasta. Ułożyć dwa płaty ciasta na sobie (przełożone papierem do pieczenia/folią spożywczą, żeby się nie skleiły) i chłodzić 30 minut.
Następnie wyjąć wszystko z lodówki. Na jednym kawałku ciasta wyłożyć nadzienie – zaczynając od środka, zostawiając około trzycentymetrowy rant ciasta bez nadzienia. Ukryć fant, jeżeli używamy.
Pozostawiony wolny rant moczymy pędzelkiem oraz przykładamy na całość drugi kawałek ciasta, przyciskając brzegi. Następnie można całość schłodzić, ponieważ na zimnym cieście francuskim wygodniej robi się wzroki (można chłodzić nawet całą noc). Dekorujemy i dociskamy brzegi jak na tym zdjęciu.
Podgrzać piekarnik do 180ºC.
Wymieszać ze sobą białko i mleko i posmarować wierzch ciasta (bez rantów!). Zrobić 5 otworów w górnej warstwie tortu, by para wodna miała ujście (z nadzienia w sensie).
Piec 30 minut lub do momentu aż tort będzie brązowy u góry i na brzegach. (jeżeli podczas pieczenia mimo zabiegu z dziurkami, górna warstwa będzie się podnosić, można zrobić dodatkowe otwory).
Tort nieco opadnie po wyjęciu z pieca, co jest normalne. Można serwować ciepłe lub ostygnięte.
Pięknego święta!
This is basically David Lebovitz’s recipe for galette de rois that can be found here.
Codzienność jest w każdej sekundzie dnia, w każdym uderzeniu serca i chluście krwi, wypływającym z serca. Myśli się o niej szaro i nudno, a to właśnie w niej tkwi potęga. Będzie ekscytująca, jeżeli się o to zadba. Można na przykład tak:
Amy Merrick, On Flowers, s. 154
Szczęśliwego Nowego!
How to make your everyday life a little bit fancier, according to Amy Merrick (On Flowers, page 152):
count rose petals,
dress up to visit gardens,
buy more flowers than you can carry,
write thank-you notes on personalized stationery,
slip sachets into dresser drawers,
write love letters,
spritz those letters with floral perfume,
go to the ballet,
keep fragrant flowers by your bedside,
toast with real crystal champagne coupes,
tie bouquets with silk ribbon,
eat from floral china dessert plates,
watch tulip twist,
buy a first edition of beloved book,
host a proper dinner party,
sleep on ironed pillowcases,
collect beautiful vases,
treat yourself to afternoon tea,
decorate a cake with icing roses,
bury your face in peonies,
gild the lily.
And one last from myself:
come by to a church while coming back from the grocery store and send Jesus a kiss
zaczęłam uczyć się kłócić i być niezadowoloną bez wyrzutów sumienia,
spowiadałam się u mojego spowiednika (poza jednym, bardzo smutnym, przypadkiem),
straciłam 10 kg,
miziałam znowu Leona,
miałam najwspanialszy pierwszy tydzień roku w całym życiu (śnieg, góry, Kraków, przyjaciele),
postępy na akordeonie,
kupiłam mieszkanie,
nauczyłam się small talku,
pierwsze siwe włosy,
zaprenumerowałam „Oremusa” i codziennie czytam czytania liturgiczne,
byłam w Płocku,
jadłam dużo musu czekoladowego,
polubiłam brukselkę,
memy o „Dumie i uprzedzeniu”,
teleporada podczas ataku rwy kulszowej,
śpię przynajmniej 7 godzin.
english below!
Była burza, byliśmy wszyscy mokrzy, a niektórzy wystraszeni. / There was a storm and we were all wet and somebody was very scared.
Chodziłam z nim po mazowieckich łąkach i wyobrażałam sobie, że jesteśmy w powieści Jane Austen. / I walked him among the masovian meadows pretending we are in a novel by Jane Austen. Z Agą. Dużo różowego nosiłam. / I wore a lot of pink.
Kawa z tatą / Coffe with my dad.
Highlights of 2020:
I learned from Sylwia how to use more pepper while cooking,
Od Zuzanny Radzik przez Małgorzatę Terlikowską do Thomasa Mertona. Poniższa lista to książki o tematyce katolickiej, które w ostatnich (dwóch) latach okazały się bardzo pomocne w mojej drodze do domu.
Od lat już chciałam coś takiego przygotować przed Świętami (AMEN dla urlopów w listopadzie w czasie soft lockdownu!). Nadają się tak naprawdę na prezenty dla każdego – także dla duchownych (a z pomysłami na prezent dla nich często bywają problemy).
Zuzanna Radzik, Emancypantki. Kobiety, które zbudowały Kościół (Wydawnictwo WAM) – sporo ciekawych informacji o konkretnych kobietach z początków chrześcijaństwa. Solidnie przygotowana – warto dla merytorycznych faktów.
Véronique Olmi, Bakhita (Wydawnictwo Literackie, tłum. Katarzyna Marczewska) – świeckie wydawnictwo wydało biograficzną powieść o nietuzinkowej kobiecie, którą Kościół katolicki ogłosił świętą. Budząca natchnienie historia życia afrykańskiej niewolnicy, która nigdy nie przestała być dobra i łagodna mimo doznanych krzywd.
Mark Twain, Joanna d’Arc(Wydawnictwo PAX, tłum. Katarzyna Ciarcińska) – wedle relacji i komentarzy autor był nastawiony antykatolicko i antyfrancusko, a jednak kilkanaście lat trwała jego fascynacja francuską świętą. Sam Twain uważał ją za najważniejszą książkę, jaką napisał. Wartka akcja i błyskotliwy narrator. Uczta.
Małgorzata Terlikowska, Dzięki Bogu jestem zakonnicą! Historie spełnionych kobiet(Wydawnictwo Esprit) – 13 otwierających oczy, poszerzających horyzonty i uskrzydlających rozmów z polskimi zakonnicami. W tym także z jedną Brytyjką, która jako baptystka przyjechała do Polski blisko 25 lat temu uczyć angielskiego i o tym jak to jest, gdy siostra zakonna idzie na mszę z bobasem w wózku.
Paweł F. Nowakowski, Maria Magdalena. Historia Najbardziej tajemniczej kobiety w Biblii (Wydawnictwo Znak) – solidnie opracowany portret Marii Magdaleny, umieszczony w szerokim kontekście.
Maria Miduch, Kobiety, które kochał Bóg (Wydawnictwo WAM) – pysznie opowiedziane historie biblijnych kobiet: Ewy i Sary, Anny i Estery, Miriam i Rut, Judyty i Batszeby, Hagar i Tamar, Sefory (tak, etymologia nazwy sieci perfumerii jest biblijna) i Rachab, Debory i Jael, Elżbiety i Miriam.
Michał Zioło OCSO w rozmowie z Katarzyną Kolską i Romanem Bieleckim OP, Po co światu mnich? (Wydawnictwo W drodze) – Katarzyna Kolska i Roman Bielecki OP umieją przeprowadzać wywiady, a Michał Zioło OCSO to nietuzinkowy, twardo stąpający po ziemi dwudziestopierwszowieczny mnich.
Thomas Merton OCSO, Siedmiopiętrowa góra (Wydawnictwo ZYSK I S-KA, tłum. Maria Morstin-Górska) – autobiografia Mertona, od dziesiątek lat światowy beststeller. Biskup Robert Barron powiedział, że to książka, która zmieniła jego życie, gdy miał 16 lat. Merton pokazuje, że wrażliwość to bardzo męska cecha.
Tomasz Gałuszka OP (w drugiej części w rozmowie z Marcinem Jakimowiczem), Odnowa w łasce. Teologia charyzmatów św. Tomasza z Akwinu (Wydawnictwo Esprit) – ten tytuł tylko tak złowrogo brzmi. Nawet sobie nie zdajecie sprawy jak charyzmatyczny był św. Tomasz w tym swoim średniowieczu. Ta książka to katolicka balanga.
P.S. W przededniu otwarcia się rajskich wrót konsumpcji czarnego piątku warto pomyśleć o tym, żeby kupić książki bezpośrednio od wydawnictw. Wtedy jest to dla nich najbardziej korzystne (w 2020 nie było możliwości sprzedaży bezpośredniej podczas targów czy spotkań).
In this gift guide I wanted to show Catholic books that had impact on me in the last two years.
Sorry to inform my English speaking Readers that the majority of the above mentioned books was written in Polish and they aren’t available in English.
The three that you can reach out to are:
Véronique Olmi, Bakhita: A Novel of the Saint of Sudan – inspiring and enchanting story of an African slave who became a Catholic saint.
Mark Twain, Joan of Arc – Twain said once, that this is his most important novel. He had been fascinated by the French saint for 12 years.
Thomas Merton, The Seven Storey Mountain – I read it finally, because bishop Robert Barron talked that we could read something from the classics at the beginning of the first lockdown. And he named Merton. And he said this book changed his life when he was 16. Merton show that being vulnerable is a very masculine thing.
