bo ja cie kochom

W miniony weekend przejechałam województwa wielkopolskie, łódzkie, śląskie, opolskie i dolnośląskie. To lepsze niż spa.

Kiedyś myślałam, że wiem jak zdefiniować przyjaźń. Teraz już wiem, że jednak nie wiem, ale potrafię pokazać, kto jest przyjacielem. I można się widywać raz na rok lub dwa lata i mimo wszystko jest dobrze.

Leon Lwie Serce – kot i owczarek niemiecki sterroryzowani. Najlepsza pizza w kraju zawsze u nich. Nikiszowiec w Katowicach.Jeszcze z dwa dni i Francesco by mi się oświadczył, jestem pewna.
Spaniel i jego Chłopczyk.Jurowelove

• K: Kochasz mnie?
• Ja: Tak. Przejechałam 400 km [na Twoje urodziny]. To jakbym Ci szafki w kuchni powiesiła.
• K: Ja też Cię kocham.

 ***

Autostrada A4 jest niezwykle pięknie położona. Gdybym lubiła jeździć autostradami, to bym tam umierała z ekstazy. A to, co robiło słońce, gdy zachodziło dokładnie wprost nad drogą jest wprost nie do opisania. To były piękne dni.

Awanturniczo-przygodowo

Wiara ma w sobie zawsze coś z awanturniczego pęknięcia i rysy, ponieważ w każdym czasie oznacza ryzyko, które całkowicie zakłada, że to, co jest niewidoczne jest właśnie tym prawdziwym i rzeczywistym.

Joseph Ratzinger, Benedikt XVI „Glaube, Hoffnung, Liebe. 365 Denkanstösse” München 2011, czyli fragmenty z „Wprowadzenia do chrześcijaństwa”.

„Exodus: Bogowie i królowe” RIdley’a Scotta i nie tylko

Ridley Scott postanowił sfilmować jedną z najważniejszych dla mnie biblijnych historii i nie mogło być tak, żebym nie poszła jej obejrzeć. Naiwnie dałam mu szansę. Naiwnie, bo mam wrażenie, że oprócz imienia Mojżesza niewiele dzieło Scott’a ma wspólnego z oryginałem i prawdą. Mojżesza przedstawia jako nieświadomego swojego pochodzenia wojskowego, którego faraon hojniej obdarza miłością niż własnego egipskiego syna. Gdy na jaw wychodzi jego pochodzenie, on sam najpierw nie chce przyjąć tej informacji do wiadomości, następnie zostaje wygnany z Egiptu, a dwóch hersztów  próbuje go zabić, gdy śpi gdzieś na pustyni (ale oczywiście im się nie udaje, bo Mojżesz Ridley’a Scott’a to taki starożytny James Bond). Żonę ma Mojżesz w filmie piękną-jak-nie-wiem-co (ale to akurat może być przecież zgodne z prawdą, kto wie…), ale syna mają tylko jednego. W filmie Bóg powołuje Mojżesza na górze Horeb, gdy ten jest uwięziony w zastygającym błocie – rezultacie lawiny, jaka przeszła, gdy pasł kozy (albo owce, nie pamiętam). Na dobrą sprawę nie wiadomo czy to jest tak naprawdę Bóg, bo postać, z którą rozmawia Mojżesz uwięziony w błocie to ok. 7-8-letni chłopiec, który później czasami nazywa się sam pośrednikiem, a czasem „Jestem”. Dalej w filmie Mojżesz próbuje wyprowadzić lud swój z Egiptu mieczem i strzałą, organizując w jaskiniach obóz szkoleniowy dla izraelskiej partyzantki, po czym ukazuje mu się chłopiec, który mówi, że w taki sposób będzie wyzwalał lud kolejne dwa pokolenia, więc on (trudno mi pisać o nim jako Bogu…) teraz mu pokaże. Następuje sekwencja plag egipskich, nikt nie idzie do faraona, nikt nie wyciąga laski, nikt nie protestuje, że nie potrafi dobrze się wysławiać. Gdy Izrael w końcu wychodzi z Egiptu, nie idzie za nim ani przed nim żaden obłok ani słup ognia, a może rozstępuje się tak, że znika całkiem (znowu żadnych słupów, tym razem wody). Mojżesz jest w filmie jakby bratem panującego faraona, więc nie mógł się powstrzymać, by krótko przed zalaniem korytarza dla Izraelitów stanąć z nim jeszcze oko w oko niczym John Wayne i wymownie na niego popatrzeć – wody zalały faraona i Mojżesza, ale oboje wypłynęli (każdy oczywiście na przeciwne brzegi). Podsumowując – stek hollywoodzkich bzdur, na który moim zdaniem szkoda tych dwóch godzin siedzenia w kinie, a największym nieobecnym w tej historii wydaje się być JESTEM.

***

Zastanawiałam się ostatnio, dlaczego tak bliski jest mi Stary Testament i dlaczego tak bardzo zajmują mnie historie tam zapisane (w takim osobistym, prywatnym wymiarze dla mnie – nie dlaczego jest bliski i ważny dla chrześcijaństwa w ogóle). Doszłam do wniosku, że chyba dlatego, że ludzie tam wydają się tak trochę chodzić po omacku, kombinują jak to zrobić, żeby było dobrze, nie ma św. Piotra ani św. Jana, który przyjdzie i powie, że tak jest dobrze, a tak nie, bo oni byli przy Jezusie jak nauczał, jak umierał i widzieli Go po zmartwychwstaniu i w ogóle to wylał się na nich Duch Święty i oni mówią językami ludzi i narodów i wszystko już jest jasne. Bóg nie jest widzialny w Starym Testamencie, wiara Izraelitów mnie fascynuje – musi być głęboka i pokorna, żeby przetrwać (wiadomo już chociażby z historii łażenia po pustyni, że z tą wiarą u nich różnie bywało). Żyli w nadziei i oczekiwaniu, w szacunku i uznaniu dla potęgi i miłości Boga (oczywiście nie wszyscy i nie zawsze – wiem). Ten Bóg się nie zmienił po zmartwychwstaniu Jezusa, to jest ciągle ten sam JESTEM, który mówił do Mojżesza na Horebie (całe szczęście w rzeczywistości nie musiał go paraliżować błotem). To jest wiara, której ja się ostatnio uczę i którą chciałabym mieć, bo tak naprawdę jest ona bardzo praktyczna. Ta wiara starożytnego Izraela wydaje mi się być taka jakaś spokojniejsza (ale może to przez moje osobiste doświadczenia różnych charyzmatycznych wspólnot, z którymi miałam do czynienia).

Historia wyprowadzenia z Egiptu jest niesamowicie ważna i aktualna dla każdego chrześcijanina – podczas liturgii w Wielką Sobotę śledzi się ją całą bardzo dokładnie przez te miliard czytań. Jezus zrobił duchowo z człowiekiem dokładnie to samo, co Jahwe wtedy dla Egipcjan w wymiarze światowym – za mało się to chyba podkreśla podczas kazań czy katechezy, a szkoda, bo to wiele by chrześcijanom uświadomiło. Ja bardzo często odnoszę tę historię do mojego własnego życia. Myślę sobie o bezczelności Mojżesza powodowanej Bożym Słowem, który chodził do faraona, by ten uwolnił jego rodaków i o tym, że JESTEM potrafi nawet morze rozstąpić i jak będzie trzeba, rozstąpi też dla mnie. Zapominam tylko często o tym, że po wyjściu z Egiptu 40 lat Izrael chodził po pustyni, a w ziemi Kanaan musiał sobie zrobić miejsce i wykurzyć tych, co tam wcześniej byli. I zastanawiam się, czy i skąd wiedzieli oni, że Kanaan to Kanaan…

Ten z kroplą, czyli cud

Odwiedzałam wczoraj kapłana na wielkopolskiej wsi z okazji jego wielkiej imprezy imieninowej. Pogoda była wybitnie pożerająca płyn do spryskiwacza, którego już od kilku dni i tak nie miałam w odpowiednim zbiorniku. Stan mojej przedniej szyby wołał o pomstę do nieba, a ja ciągle zapominałam zbiornik uzupełnić. Od zawsze mam z tym problem, więc osiągnęłam mistrzostwo w wykorzystywaniu sprzyjających warunków, by względnie oczyścić szybę bez niego (jak np. wystarczająco dużo inne samochody nachlapią, to można wtedy tym „zmyć”, tylko musi tam być więcej wody niż brudu w tej mieszaninie). Szyba nie nadawała się do niczego już 20 km za Poznaniem, a ja miałam jeszcze 2 razy tyle drogi przed sobą. Wiedziałam, że na rondzie będzie stacja benzynowa, jednak nie wiedziałam dokładnie, za ile to kilometrów, a widoczność jakieś 20% miałam. Martwiłam się i marudziłam w myślach, aż tu naraz spadła duża kropla wody na szybę, mniej więcej na wysokości mojego wzroku. Nie wiem skąd, bo świeciło słońce, drzew żadnych nad drogą nie było – zresztą to nie lato, żeby ich liście tworzyły romantyczny klimat. Jak tylko ją zobaczyłam, pomyślałam od razu „Panie Boże, Ty to jednak jesteś…” i poczęłam machać wycieraczkami, mając nadzieję na wymycie chociaż małego kółeczka na wysokości mojej twarzy. Ta jedna kropla umyła do czystości jednak CAŁĄ moją przednią szybę. Ta jedna. Kropla. Wody. Nie wiem. Jak.

P.S. Od kilku dni chodzi mi po głowie Rubik, a konkretnie jego „Ten, który nie poznał” (kilk). Lubię te oratoria, mają moc.

Pamięć

Pamięć ludzka to narzędzie bardzo zwodnicze i niedoskonałe – subiektywne i dziurawe. Humanistycznymi ekspertami od niej są germaniści-literaturoznawcy na UAMie (gdyby ktoś potrzebował namiarów) i ja osobiście wymiotuję do tej pory teoretycznymi opracowaniami na jej temat. Nie jestem typem nadmiernie sentymentalnym, długo jako dorosła mentalnie uciekałam przed swoim dzieciństwem i okresem dojrzewania, bo wydawały mi się tak strasznie obciachowe (dobra, okres dojrzewania ciągle taki mi się wydaje) aż w końcu przyszedł czas, że moja pamięć (natchniona na pewno przez Ducha) wyławia i pokazuje mi te wszystkie fajne wspomnienia, które powodują, że ciepło mi się robi w okolicach serca i myślę sobie „To Ci wyszło, Panie Boże”. Nie chcę nigdy absolutnie do nich wracać, po prostu cieszę się, że sobie były i że dzięki nim tak naprawdę jestem tym, kim jestem. Pan Bóg uzdrowił mi więc pamięć i zaprowadza mnie od czasu do czasu w różne jej miejsca.

Dzięki moim Rodzicom nie ma w tym kraju krainy, której bym nie odwiedziła. W Zduńskiej Woli byłyśmy z siostrą całe umorusane jagodami, bo zasnęłyśmy w 30 stopniowym upale na tylnym siedzeniu malucha, a one wysypały się ze słoika, który stał między nią a mną, w Pińczowie tata gotował nam na obiad sos „Uncle Ben’s” (#gimbynieznajo), po tym jak wymienił w maluchu rozrusznik. W Solinie oglądaliśmy robaczki świętojańskie i spaliśmy w namiocie na folii malarskiej, bo Rodzice zapomnieli spakować podłogę namiotową. W Kazimierzu Dolnym zawsze szliśmy kąpać się w Wiśle (czy teraz można w Kazimierzu kąpać się jeszcze w Wiśle?), a na jej plaży pełno było rzecznych ślimaków z fajnie poskręcanymi muszlami. Gdzieś pod Puszczą Białowieską na polu namiotowym latały muchy mutanty, a na Mazurach trafiliśmy pod namiot w miejsce, gdzie dopływał tylko stateczek i jechało się tam 7 km przez las. Piasek w okolicach Jastrzębiej Góry jest o wiele bardziej milusi niż na zachodniopomorskich „ziemiach odzyskanych”. Tych miejscowości i wspomnień jest o wiele więcej, o różnej sile natężenia funkcjonują w mojej pamięci. Szczególne miejsce zajmuje w nich jednak Jura. Jura, o której niektórzy ludzie w ogóle nie wiedzą, że istnieje. Sama nie wiem, czemu na mnie takie wrażenie zrobiła, gdy miałam 9 lat i Tata zabrał nas tam po raz pierwszy. To mój Tata zaprowadził nas pierwszy do Matki Bożej w Częstochowie. Spaliśmy wtedy w Olsztynie (pod Częstochową). Pamiętam, że padał strasznie deszcz, gdy tam dotarliśmy. Tata znalazł jakieś skupisko domków z dykty, gdzie nocleg na osobę kosztował równowartość 5 zł (czyli wtedy jakieś 50 000 to musiało być) – nie było google, posiłkował się przewodnikami i tym, co zastał na miejscu. Ja byłam przerażona, bo miałam wrażenie, że deszcz zmyje zaraz nasz domek i głodna, więc tata kupił nam bochenek chleba większy od mojej głowy. Na drugi dzień poszliśmy zwiedzać zamek, a kolejnego pojechaliśmy dalej dokładnie zwiedzać Jurę. Dobry Bóg tak wykombinował, że dziś na Jurze mieszkają bliscy mi ludzie i czasem uda mi się do nich wyskoczyć na chwilę. Myślę sobie wtedy, że bez sensu taki kawał drogi jechać na weekend, ale w takich momentach wydaje mi się, że jestem bardziej romantyczna niż rozważna i wsiadam w das Auto i ruszam na południe. Kiedy wyjeżdżam z Częstochowy, kierując się drogą nr 46 na Szczekociny, żeby w Lelowie odbić na południe, czekam tylko aż na horyzoncie ukażą się ruiny tego cholernego wapiennego olsztyńskiego zamku. To jest silna podświadoma radocha, lepsza niż przy oglądaniu zdjęć czy oglądaniu video z wakacji (ale video nie kręciliśmy). Robi się w tedy tak milusio, wraca to dzieciowe poczucie bezpieczeństwa. Za kilkanaście dni minę go znowu. W moim życiu zadziwia mnie wiele rzeczy, niektóre przestają z czasem, niektóre nie. Niezmiennie fascynuje mnie to, że będę tam kolejny raz ja, 20 lat starsza, a jednak ta sama, bo tymi samymi oczami będę na niego patrzeć. Różne czynniki potrafią wyjąć coś z pamięci i wracają wtedy emocje. Z zapachem pierwszego wiosennego wiatru wraca w oka mgnieniu na sekundę często wspomnienie napadu; czasem coś innego przypomni coś, czego się np. bardzo wstydzę – wszystkie te rzeczy oddaję wtedy od razu Bogu, bo sama w pamięci grzebać nie będę, to Jego robota. Są też jednak takie czynniki ( i takich sytuacji jest o wiele więcej), które przywołują coś tak wspaniałego, że aż się człowiek dziwi, że to takie fajne – taką moc ma np. zapach mieszkania jednej z moich Babć. I cieszę się na ten około kwadrans patrzenia na te ruiny pod Częstochową, bo to zawsze czas, kiedy mój umysł dziękuje Bogu za całe moje dzieciństwo i za to, że doprowadził mnie do miejsca, w którym jestem dziś. I że fajnie mi to życie wymyślił, mimo wszystkich jego bólów.

P.S. I cieszę się, Kasiu, oczywiście też na to, że zjemy ten obiad w Nikiszowcu ;)

Impresja

Marysia mówi, mówi, mówi.

Ja: Poczekaj, mogę sobie to zapisać?

Maria: Ostatnio siedziałam tu właśnie z Marleną i ona też, czy może sobie coś zapisać, a ja pomyślałam o Tobie i że kolejna blogerka, a Ty teraz to!

A Marysia powiedziała bardzo mądrą rzecz – że mamy być reprezentantami Boga, nie jego akwizytorami (rozmowa dotyczyła relacji jednostki i Boga w kontekście Kościoła ;) ).

Old Age.

Nie wiem tak naprawdę, czy to zdanie rzeczywiście wypowiedział Mahler, trudno znaleźć dokładnie wskazówki kiedy i gdzie (ale nie szukałam jakoś bardzo namiętnie, przyznaję). Przeczytałam je kiedyś na Twitterze, potem usłyszałam w wywiadzie w radiu w przerwie koncertu noworocznego z Wiednia. I uważam, że jest genialne i dobrze wpisuje się w to, co chodziło mi po głowie już od kilku tygodni (tylko jakoś nie umiałam tekstu zebrać w całość).

Obserwuję sobie świat i ludzi (jak się okazuje bardzo nieumiejętnie i tylko mały wycinek) i naszło mnie, że często szukają oni nowych idei, pod które mogliby się podczepić, w ich mniemaniu zastępując nimi to z czego wyrosła nasza kultura, czyli chrześcijaństwo. Podkreśla się i często mam wrażenie stawia się w opozycji do „tradycyjnego modelu” to, że kobieta (skupię się na kobiecie, bo przerabiam temat, układając sobie w głowie własne jestestwo) ma prawo do samorealizacji czy też do bycia aktywną i atrakcyjną mamą. Coachowie wyrastają jak grzyby po deszczu, zbijając kasę na warsztatach motywacyjnych, dając ludziom kopa do działania i tłumacząc im, że mogą wszystko, tylko muszą w siebie uwierzyć. Oferują pakiety indywidualnego partnerstwa i regularne spotkania, by śledzić wyniki i efekty. W niektórych kręgach furorę robią książki czy blogi na temat minimalizmu, który większość odnosi głównie do japońskiej filozofii zen. Joga i dalekowschodnia medytacja funkcjonują jako remedium na stresy codziennego dnia, bo dają wyciszenie. Skandynawski model ekologicznego życia rozprzestrzenił się na całą Europę. Babskie czasopisma pełne są artykułów, które oscylują wokół tych powyższych tematów, a przecież to wszystko jest już tutaj od ponad 1500 lat.

Człowiek stoi w centrum zainteresowania Boga. Chciał On od początku, by Jego ukochane dziecko było szczęśliwe, samozrealizowane i aktywne – dał mu talenty i kazał czynić sobie ziemię poddaną i do tego nie zostawił go samego, ale ciągle go asekuruje i dba o jego rozwój. Ziemię dał, żeby człowiek o nią dbał, czyli wymyślił ekologię już kupę czasu temu. Tłumaczy, że ma kochać innych jak siebie samego, więc najpierw trzeba pokochać się. Mówi, żeby się nie zamartwiać o braki materialne, bo On wie i widzi i żeby skarby gromadzić w niebie, nie na ziemi i że służyć Bogu i mamonie się nie da. Zaprasza do regularnej rozmowy z Nim, czy to na mszy czy to w domu czy gdziekolwiek bądź, co służyć ma właśnie refleksji nas sobą samym i relacjami z innymi ludźmi. Modlitwa ma tę przewagę nad refleksją nad tym, jak tu połączyć się z kosmosem, że jest rozmową z Bogiem i to z Nim łączy. Katolicyzm jest ogniem, nie popiołem; życie wiarą to przekazywanie ognia, bo zapalić drugiego człowieka może tylko ten, który sam płonie, a tak płonąć jest bosko.

W poznawaniu Boga często przeszkadzają bardzo inni wierzący, z księżmi niektórymi na czele. Nie dajmy się. Na nowy rok życzę, by Jezus fizycznie dotknął serca każdego z Was tak czule, żeby zemdlało.

„Narodzenie” reż. Catherine Hardwicke

Nie widziałam chyba nigdy za dorosłości filmu o narodzinach Jezusa (i bym nie zobaczyła, gdyby mnie druga połowa oglądających nie postawiła do pionu, że nie chce oglądać w Święta umierających dziadków na Manhattanie). Filmy religijne bardzo często mają w sobie dużo kiczu, więc to zawsze ryzyko, gdy się w jakiś w ciemno klika. „Narodzenie” z 2006 roku kiczowate nie jest – nie jest to może szczyt kunsztu kinematografii, ma w sobie jednak dużo mocy. Ta moc polega na tym, że pokazuje Marię, jej rodzinę i Józefa na tle zwyczajności i codzienności. Krew mnie zalewa, gdy w pieśni słyszę, że panna psałterz czytała, gdy Gabriel jej zwiastował – w filmie zwiastowanie pokazano w ogrodzie, gdy Dziewczyna siadła na chwilę na kamieniu pod drzewem, robiąc sobie przerwę. Ma Ona w głowie więcej znaków zapytania niż pewności. Od Elżbiety wraca z widoczną ciążą, a Józef ma uwierzyć, że to z Ducha Świętego (czego oczywiście także nie kupują Jej rodzice). Obydwoje się boją, idą w nieznane. I jest to wszystkie takie normalnie, takie znajome, takie codzienne. Żyją według prawa i rozeznają czy to, co słyszą, pochodzi od Boga i tym się kierują. Nie ma w nich żadnej widzialnej niesamowitości. Większość dialogów w filmie prowadzonych jest po angielsku, co z jednej strony odbiera trochę autentyczności, jednak angielski ten jest bardzo naznaczony obcymi akcentami, co tylko podkreśla moim zdaniem nieporadność Marii i Józefa.

Nie wiem, na ile film ten prawdziwie odzwierciedla ówczesną sytuację w Palestynie, może i są tam jakieś merytoryczne błędy, wydaje mi się jednak, że genialnie oddaje atmosferę, w jakiej tkwili Maria i Józef. Mam ogromne zastrzeżenia do polskiego tłumaczenia – pada tam ciągle „Maryja”, co w zestawieniu z pokazaną tam Dziewczyną tworzy groteskowy oksymoron i w głowie skrzypią wtedy wszystkie koła zębate. Podobnie ma się rzecz z wprost wziętymi z Pisma Świętego cytatami – np. w scenie zwiastowania czy odwiedzin u Elżbiety – brzmi to wszystko przeintelektualizowanie i przekościelnie. Koszmar, jednak mimo to film naprawdę warto obejrzeć. Myślę nawet, że to pozycja obowiązkowa. Jest dostępny w całości na YouTube – KLIK.

JEST

Po drodze do Betlejem

Z odmawianiem spowiedziowej pokuty wychodzi mi różnie – czasem (i tak jest najlepiej) zaraz po spowiedzi lub krótko po. Tym razem zdarzyło się krótko przed następną (z czego nie jestem dumna i co absolutnie odradzam), a to dlatego, że miałam sobie wybrać fragment Ewangelii i o nim pomyśleć. Nie pierwszy raz ją dostałam, a jest ona problematyczna dlatego, że strasznie mało konkretna. Według jakiegoś klucza ten kawałek trzeba wybrać, a chciałoby się, żeby było to owocne i było taką Bożą ingerencją w moją grzeszność i świętość. Czasem pytam znajomych, także księży, żeby mi jakiś fragment zadali (delegowanie zadań ;) ), bo może oni są bardziej oświeceni przez Ducha niż ja. Tym razem jednak (=wczoraj) nie było na to czasu, więc postanowiłam wziąć Ewangelię z dnia. Otwieram, patrzę – rodowód Jezusa.

Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama. Abraham był ojcem Izaaka; Izaak ojcem Jakuba; Jakub ojcem Judy i jego braci; Juda zaś był ojcem Faresa i Zary, których matką była Tamar. Fares był ojcem Ezrona; Ezron ojcem Arama; Aram ojcem Aminadaba; Aminadab ojcem Naassona; Naasson ojcem Salmona; Salmon ojcem Booza, a matką była Rachab. Booz był ojcem Obeda, a matką była Rut. Obed był ojcem Jessego, a Jesse ojcem króla Dawida. Dawid był ojcem Salomona, a matką była /dawna/ żona Uriasza. Salomon był ojcem Roboama; Roboam ojcem Abiasza; Abiasz ojcem Asy; Asa ojcem Jozafata; Jozafat ojcem Jorama; Joram ojcem Ozjasza; Ozjasz ojcem Joatama; Joatam ojcem Achaza; Achaz ojcem Ezechiasza; Ezechiasz ojcem Manassesa; Manasses ojcem Amosa; Amos ojcem Jozjasza; Jozjasz ojcem Jechoniasza i jego braci w czasie przesiedlenia babilońskiego. Po przesiedleniu babilońskim Jechoniasz był ojcem Salatiela; Salatiel ojcem Zorobabela; Zorobabel ojcem Abiuda; Abiud ojcem Eliakima; Eliakim ojcem Azora; Azor ojcem Sadoka; Sadok ojcem Achima; Achim ojcem Eliuda; Eliud ojcem Eleazara; Eleazar ojcem Mattana; Mattan ojcem Jakuba; Jakub ojcem Józefa, męża Maryi, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem. Tak więc w całości od Abrahama do Dawida jest czternaście pokoleń; od Dawida do przesiedlenia babilońskiego czternaście pokoleń; od przesiedlenia babilońskiego do Chrystusa czternaście pokoleń.

Mt 1,1-17

Myślę „O nie, tylko nie to, nad czym się tu zastanawiać, przecież pocztówkę zrobiłam, wszystko wiem…” (tutaj proszę kliknąć na filmik, minuty od 18 do 19), ale nauczona doświadczeniem, żeby dotychczasowe doświadczenia nie zamykały mnie na nowe (w końcu Bóg czyni rzeczy nowe, bazując na starych i naturze), które mogą poszerzać spojrzenie, absolutnie nie negując tamtych starych, nakazałam sobie posłuszeństwo podjętej wcześniej decyzji wzięcia Ewangelii z dnia i zaczęłam czytać. Wirowały mi w tym czasie w głowie wszystkie sprawy, o których wiedziałam już w kontekście tego fragmentu, przedzierałam się z fochem przez kolejne dziwaczne imiona, przywołując w pamięci osoby, które spotkałam o takich (np. Achim czy Jozafat). Doczytałam do końca i nagle puzzle mi się ułożyły. Wszyscy ci ludzie byli drogą do tego, by w odpowiednim czasie urodził się Jezus. Wszyscy oni ze swoimi grzechami i oszustwami (Jakub, Dawid), ze swoją mądrością (Salomon) i wiarą (Abraham); ze swoimi porażkami, zniewoleniem całego narodu i jednostek. Kojarzę historie tylko niewielu z nich wymienionych powyżej. Myślałam o tych niektórych, które znam (lub wiem, gdzie je szybko znaleźć w Biblii), a potem patrzyłam na koniec, że tam urodził się Jezus. Mimo ich zwątpień, mimo ich błędów i wygnań, mimo ich grzechów, mimo ich osobistych niepewności i znaków zapytania. I przeniosłam to sobie na moje życie – cały rodowód Jezusa jako metafora ludzkiego życia, mojego życia.

Kiedyś tak bardzo bałam się popełnić błąd, bo myślałam, że popsuję tym jakiś plan, który Bóg dla mnie ma. Za wszelką cenę chciałam sprowadzić świat i życie do czarno-białości. Wkurzała mnie możliwość niepewności skutków mojego działania. Życie zweryfikowało czarno-białość, czarno-białość jest dla cieniasów. Duch Święty pokazał mi wczoraj „Spoko, Mała, na końcu i tak rodzi się Jezus”. Że nawet jak się zakręciłam kiedyś gdzieś czy zakręcę jeszcze, to nie wstrzyma to wszechświata ani tym bardziej Tego, Który Jest. Że lepiej jak On to kontroluje, nie ja, bo ten Jezus to miał niezłą rodzinkę, a każdy z nich był potrzebny, chciany i błogosławiony.

Epilog

Jeden z moich ulubionych cytatów z Pisma Świętego to fragment Księgi Rut (tak mi się skojarzyło, bo Rut wymieniania jest także w rodowodzie) – gdzie ty pójdziesz, tam ja pójdę, gdzie ty zamieszkasz, tam ja zamieszkam (Rt 1,16), tylko ja sobie to oczywiście wyjmuję z kontekstu i wkładam w usta samemu Jahwe. Betlejem to jest tam, gdzie w czasie głodu jest jedzenie. Pójdźmy.

P.S. Jeszcze Justyna Steczkowska na koniec, uwielbiam tę piosenkę.