1 listopada rano pobiegłam na cmentarz. Chciałam zdążyć przed wszystkimi (a i tak dowiedziałam się, ile Legia ma punktów w tabeli). Kupiłam otwarte znicze w ceramicznej osłonce i to jednak jest zupełnie inny efekt. Gwałtownie wijący się ogień dawał wyobrażenie siły życia wiecznego. Kiedy ustawiałam znicz na grobie wujka zmarłego w 1945 roku, przesunęłam jedną plastikową osłonkę i wtedy pękło mi niespodziewanie serce. Moja zmarła babcia prowadziła dokładną ewidencję także zniczy, więc stoi tam teraz ciągle Maryja z jej kaligrafią. Niby się przyzwyczaiłam, że jej nie ma. Niby czuję cały czas, że jest. A jednak cieniutki ostry sztylecik niespodziewanie wbił się w moje serce. Mam w szufladzie ręczniki kuchenne, wyprane i składane jeszcze przez nią. Przenoszę je z mieszkania do mieszkania nietknięte.
Potem poszłyśmy z Marysią, Marianną i Bolkiem poleżeć na łące. Piknik na Cytadeli udał się wyśmienicie. To był luksusowy dzień, z finałem w pewnej bezbożnej burgerowi.
21 dnia miesiąca otwarto długo wyczekiwaną wystawę obrazów Vilhelma Hammershøia w poznańskim Muzeum Narodowym0. Hammershøia znalazłam kiedyś przypadkiem na Pintereście (obok Instagrama to główne miejsce, gdzie zazwyczaj odkrywam jakichś artystów).
Przebierałam nogami od września, kiedy tylko się o niej dowiedziałam; nosi tytuł „Światło i cisza” i jest wspaniała. Zachwycają mnie w jego kolory i kadry – ucięty rant sofy, widoczne 2/3 skrzydła drzwi; wszystkie odcienie szarości. Postacie wydają się żywe; jakby żona artysty miała za chwilę westchnąć i wstać zamknąć okno i poprawić firankę. To światło, które uchwycił jest takie najwyżej kilka minut w ciągu dnia. Być może malował ze zdjęć (nieco zdjęć z mieszkań Hammershøiów towarzyszy wystawie). Obrazy Hammershøia są inspiracją wystroju wnętrz. Wyciszają i rzucają smugę światła, która rozjaśnia noc. Zobaczyć je na żywo to spełnienie jednego z moich marzeń.
Wystawa czynna jest w Poznaniu do 23 stycznia 2022 roku, potem pojedzie do Krakowa (jak się dowiedziałam – nie w całości!). To niepowtarzalna okazja, żeby je zobaczyć na żywo (nie ma co odkładać przyjazdu; będzie jak zawsze, że nagle się skończą weekendy, kwarantanna, cokolwiek – kupować bilety i przyjeżdżać).
Cudem odbyły się jesienne mazurki. Podróż do Warszawy cudem już nie była. Leczyłam głowę po ciężkim tygodniu i podróży, więc wybrałam się tylko na jedne tańce, a wcześniej zahaczyłam o Caravaggia na Zamku (chociaż tam więcej innych niż Caravaggia, ale niech będzie).
Ten listopad to był jakiś prezent na koniec roku. Jakby był jakiś przydział miłych rzeczy, które powinny się jeszcze wydarzyć i trzeba je było wcisnąć przed Świętami.
Nie wiem co siedzi w głowie pięciolatka. Nie wiem jak to działa, że on w ogóle pamięta o moim istnieniu. Z każdych odwiedzin u przyjaciół wracam zmieniona – inspiruje mnie to, jak radzą sobie z codziennością i jak starają się być coraz lepszymi ludźmi. Jara mnie patrzenie na wieloletnie relacje i to jak razem idziemy do przodu; swoimi ścieżkami, czasami wstecz, a jednak ciągle razem. Poza tym lubię, gdy chodzą po mnie dziesięciomiesięczni ludzie.
Książki. Jakimiś dziwnymi meandrami logiki Nicole zaproponowała wspólne czytanie Steinbecka. Taki klub książkowy dla przegrywów – jak się nie wyrobisz, to nic nie szkodzi. Masz tydzień w przerwie świątecznej, żeby nadrobić. Podzieliła książkę na kilka części, czasem coś skomentuje; bardzo się ten system wspólnego czytania u mnie sprawdza.
W Adwent wskoczyłam oczywiście nieco zaskoczona, ale o tym pewnie w następnym wpisie.
On November 1st in the morning, I ran to the cemetery. I wanted to be there ahead of everyone (All Saints’ Day is a pretty big deal in Poland so it is very crowded later in the day). I bought open candles in a ceramic casing and this was a completely different effect compared to the common plastic ones. Their rapidly twisting fire gave an idea of the power of eternal life. When I placed the candle on the grave of my uncle who died in 1945, I moved one plastic cover and my heart suddenly broke. My late grandmother kept a detailed record of candles, so now Mary with her calligraphy is still standing there. I kind of got used to the fact that my grandma is not there anymore. I kind of feel she is still there all the time. And yet a thin, sharp dagger unexpectedly stuck into my heart. I have kitchen towels in my drawer, washed and folded by her. I move them from apartment to apartment, untouched.
Then we went with Marysia, Marianna, and Bolek to lie in the meadow. The picnic at Citadel Park was a great pleasure. It was a luxurious day, with a finale at some unholy burger place that was open in spite of the holiday.
On the 21st of the month, the long-awaited exhibition of Vilhelm Hammershøi’s paintings was opened at the National Museum in Poznań. I found Hammershøa by accident on Pinterest (next to Instagram it’s the main place where I usually discover some artists).
I couldn’t wait since September, as soon as I found out about it; it’s called „Light and Silence” and it’s wonderful. His works delight me with their colors and frames – the cut edge of the sofa, visible only 2/3 of the door leaf; all shades of gray. The characters appear alive; as if the artist’s wife was about to sigh and get up to close the window and straighten the curtain. The light he captured is just like that for a few minutes during the day. Perhaps he was painting from photos (some photos from Hammershøi apartments accompany the exhibition). Hammershoi paintings are interior design. They give you peace and cast a beam of light that brightens the night. Seeing them live is one of my dreams come true.
The exhibition is open in Poznań until January 23, 2022, then it will go to Krakow (as I found out – not all works are going to Cracow!). This is a unique opportunity to see them live (there is no need to postpone the arrival; it will be as always, that the weekends will end suddenly, quarantine, anything – buy tickets and come).
The autumn mazurkas festival took place in Warsaw what was a kind of miracle because of the bug. My journey to Warsaw was no miracle at all. I was so tired after the whole difficult week and that travel and I only went to one dance party. Before that, I went to see the Caravaggio in the Castle.
I don’t know what’s on the mind of a five-year-old. I don’t know how it works that he remembers my existence at all. I come back changed with each visit to my friends – I am inspired by how they deal with everyday life and how they try to be better and better people. I am looking at my long-term relationships and how we move forward together; their paths, sometimes backward, and yet still together. Besides, I like it when ten-month-old people walk on me.
This November was a kind of end-of-year gift. As if there was an assignment of nice things that should still happen and had to be squeezed in before Christmas.
Books. By some strange meanders of logic, Nicole suggested reading Steinbeck together. Such a book club for losers – if you don’t make it, it’s okay. You have a week during Christmas break to catch up. She has divided the book into several parts; this system of reading together works very well for me because the book is triggering.
Of course, I jumped into Advent a bit surprised.
długa droga do Domu long road home 