Gdy się nawróciłam, Pan Bóg był wszędzie (ciągle jest, ale tu chodzi bardziej o moje postrzeganie). Nie potrafiłam odpowiedzieć na pytanie, ile się modlę, bo – trzymając się definicji modlitwy jako świadomego przebywania w obecności Boga – modliłam się się praktycznie non stop, nigdy nie czułam się sama. Codziennie byłam na mszy świętej, wiedziałam, co się w życiu Kościoła święci (w ten sposób poznałam Pismo święte, a codzienne kazania traktowałam jak nadrobienie zaległości w katechezie). Obiektywne okoliczności się z czasem zmieniły i życie wiarą zaczęło być czymś, o co muszę się codziennie starać. W przeciwnym razie czas przecieka przez palce wraz z różnymi skarbami Kościoła w poszczególnych okresach liturgicznych.
Poniżej moje pomysły na codzienne życie, by liturgicznie podtrzymywać je płonące:
|ADORACJA|
Wyznaczyłam sobie dzień/godzinę, bo inaczej w nurcie tygodnia nie dało się inaczej. Czasem mimo to się nie udaje, ale zawsze to i tak więcej niż zero.
|KSIĄŻKI, ARTYKUŁY|
Z czasem zrobiło mi się tak, że fikcja literacka przestała mnie interesować (poza Jane Austen, ale to jest bogini i się nie liczy) (przesyt po studiach filologicznych, na których przeczytałam jakiś tysiąc lektur obowiązkowych, z której nie podobała mi się żadna), bo bardziej pociągająca jest P/prawda. Stało się tak, że czytałam tylko książki religijne w szerokim tego słowa znaczeniu. Dzięki temu poznałam „Dzienniczek” Faustyny, „Dzieje duszy” św. Tereski, niektóre pisma Dużej Teresy, encykliki Benedykta XVI itp, ale zupełnie zaczęło mi omijać to, co dzieje się w materialnym świecie. Postanowiłam w związku z tym przerzucić się na świeckie reportaże i biografie i przez lata nie czytałam książek religijnych (tak wyszło). Teraz próbuję to wypośrodkować (chociaż ciągle szkoda mi czasu na fikcję i tak już chyba zostanie). Z moich doświadczeń religijnych wynika, że warto sięgnąć i poznać evergreeny i klasykę, bo potem Duch Święty ma do czego nas odwoływać, gdy prosimy Go o odpowiedź (kiedyś przypadkiem wzięłam z półki „Dzienniczek”, wypadł mi z ręki i otworzył się na zdaniu modlitwy Faustyny, które było najakuratniejszą modlitwą dla mnie w tamtym momencie). Warto śledzić katolickie portale (w miarę możliwości z różnych części świata), facebooka i Twittera. Niestety wiele treści jest średniej jakości i świeżości, jednak można znaleźć perełki (wywiady czy historie o mało znanych świętych – w następnym wpisie postaram się zebrać i podlinkować rzeczy, które w ostatnim czasie mnie zainteresowały).
|DEKORACJE DOMU|
Nie lubię bibelotów, ścian zapadających się prawie pod ciężarem ciężkich obrazów, ołtarzyków ani w ogóle poczucia zagraconej przestrzeni, więc muszę się tego uczyć, by wypełniać ją z umiarem, ale jednak wypełniać. Po śmierci mojej babci wzięłam z jej mieszkania Maryję z małym Jezusem, dodatkowo wisi u mnie niewielkich rozmiarów Jezus Miłosierny i kafelek z Fatimy, pamiątka od mojej koleżanki. Marzy mi się duża figura Maryi albo duży antyczny (antyk, nie że z Antyku) krucyfiks, ale jak narazie nie widziałam żadnych na sprzedaż, które by mi się podbały (gdyby ktoś coś, będę wdzięczna). W polskiej sztuce sakralnej (jeżeli tak to można określić) jest bardzo dużo kiczu (trudno znaleźć krzyżyk na ścianę, gdzie Jezus nie ma twarzy zombie), stąd jeszcze to pewnie trochę potrwa (bo trudno by było zwinąć z zaprzyjaźnionego mieszkania pewnego proboszcza metrową śnieżnobiałą Maryję, która jest po prostu PRZEPIĘKNA).
Bywałam też w domach (♥), w których podczas siedzenia przy stole, zapala się świecę na znak obecności Chrystusa (ostatnio praktykuję też u siebie, niesamowitą moc ma ten znak), a przy figurce Maryi zawsze dbano o to, by Mama miała świeże kwiaty. Moja prababcia zawsze w sobotę szła na Rynek Wildecki na zakupy, a obowiązkowym punktem na liście zakupów była także świeża wiązanka na niedzielę.
|DZWONY|
Gdy mieszkałam w bawarskiej wiosce (nie, nie było aż tak sielsko jak sobie to pewnie teraz duża część z Was wyobraziła) dzwony w kościele biły (oprócz standardowych Aniołów Pańskich) kwadrans przed codzienną mszą świętą (kiedyś tylko dzięki nim znalazłam kościół w wiosce obok – kręte i pagórkowate uliczki pod różnymi dziwnymi kątami) oraz w niedzielę w momencie, gdy na ołtarzu miało miejsce przeistoczenie. Tylko tam spotkałam się z tym zwyczajem i uważam za KAPITALNY.
Dzwon wybija z rytmu i zwraca uwagę na Niebo, dodatkowo uwielbiam ten dźwięk sam w sobie.
|ŚWIĘCI, KOŚCIELNE WSPOMNIENIA|
To wspaniałe, że Kościół Katolicki pielęgnuje pamięć o niezwykłych ludziach, którzy wybitnie starali się swoim życiem uczyć o Bogu i człowieku (albo wychodziło im przypadkiem, bo po prostu byli tacy otwarci). Dzięki nim nie trzeba już pewnych rzeczy odkrywać, tylko podane są nam na tacy i czasem mogą być punktem wyjścia dla Boga i dla nas do odkrywania kolejnych. Lubię wiedzieć, kogo danego dnia Kościół wspomina, bo można sobie pewne fakty przypomnieć, przemyśleć jeszcze raz lub wręcz poznać kogoś nowego.
|MEDALIK, RÓŻANIEC|
Gdy mi źle lub się boję, lubię trzymać w dłoni mój szkaplerz lub Różaniec. Nie są to żadne amulety, ale przypomnienie, do Kogo należę i Kto mnie chroni.
Kiedyś zgubiłam już wszystkie moje Różańce i od niechcenia zapytałam zaprzyjaźnionego kapłana, gdy już wyjeżdżałam do domu, czy nie ma może jakiegoś na zbyciu. Sięgnął gdzieś do jakiegoś pojemniczka i wyciągnął taki jasnozielonkawy, plastikowy egzemplarz. Okazało się, że to taki *magic*, co świeci w ciemności. Uśmiechnęłam się w duchu i pomyślałam, że to naprawdę jest coś, co mrok rozjaśnia.
|POST W PIĄTEK|
Kiedyś częściej, dzisiaj jeszcze czasem też (ale już zdecydowanie rzadziej) ulicą niesie się zapach smażonej ryby w piątek. W ten dzień najbardziej zawsze chce mi się mięsa, a niewierzący znajomi i korpo lubią organizować różne spotkania integracyjne – jeszcze większa okazja, by uświadamiać sobie ciągle na nowo, dlaczego jednak nie, dziękuję, ale nie.
|ZNAK KRZYŻA|
Nie zawsze, gdy mijam kościół o nim pamiętam, ale jest to cudowny zwyczaj. Wiele lat temu spędzałam hipisowskie rekolekcje na Żywiecczyźnie i pamiętam pewnego lokalnego rzezimieszka w wieku poniżej 10, który przemykał rowerem główną ulicą wioski. Gdy mijał kościół, robił znak krzyża.
Macie jakieś takie u siebie?
When I converted, God was everywhere (He is still everywhere, but I mean here my personal feeling). I wasn’t able to answer a question of how much I pray, because – by holding on to the definition of prayer as a conscious presence in the presence of God – I prayed practically in every minute, I never felt alone. I attended Mass every day, I knew what was going on in the life of the Church (in this way I got to know the Scripture and I treated daily sermons as catch up on catechesis). Objective circumstances have changed over time and faith life has begun to be something I have to make an effort to have one. Otherwise, time is leaking through the fingers together with the various treasures of the Church in particular liturgical periods. Below I listed my ideas for daily life, to liturgically keep it on track:
|ADORATION |
I set a day / hour in my plan, otherwise the week passes without noticing it. Sometimes I still fail, but it’s always more than zero.
|BOOKS, ARTICLES|
With time I lost my interest in fiction (apart from Jane Austen, but she is a goddess and it does not count) (I read thousands of obligatory readings, which I did not like while I was studying German literature). I think the T/truth is much more interesting. So I read only religious books in the broad sense of the word. Thanks to that I met Faustina’s „Diary”, “The Story of a Soul” by the Little Flower, some of the writings by Teresa of Ávila, the Encyclicals by Benedict XVI, etc., but I completely started to steer clear of what is going on in the material world. So I decided to switch to secular reportages and biographies, and for years I did not read any religious books (so it did). Now I’m trying to find some balance between it. From my religious experience, it is worthwhile to reach out and get to know the evergreens and the classics, because then the Holy Spirit can appeal to us when we ask Him for a response (once I wanted to take the “Diary” from the shelf, it fell out of my hand and opened up on the sentence of prayer by Faustina, which was the most accurate prayer for me at that moment). It is worth to follow the Catholic portals (as far as possible from different parts of the world), facebook and twitter. Unfortunately, many of the content is of average quality and freshness, but you can find some gems out there (interviews or stories of little-known saints – in the next post I will try to collect and link things that have recently attracted me).
|HOUSE DECORATIONS|
I do not like trinkets, walls collapsing under the weight of heavy paintings, home altars or even the sense of cluttered space, so I have to learn to fill it. After my the death of my grandmother I took a Mary painting with small Jesus from her apartment, I have also a small painting of “Jesus, I trust in You” and a tile from Fatima, a souvenir from my friend. I dream of a large figure of Mary or a large antique crucifix, but I haven’t found anything for sale what would attract me. There is a lot of kitsch in Polish sacred art (it is difficult to find a cross on the wall where Jesus does not have a zombie face), so it will probably take some time to find one.
I also visited homes (♥) where, while sitting at the table, a candle lights up for the sign of Christ’s presence (it helps me a lot recently), and where there were fresh flowers by the statue of Mary. My great-grandmother always went to Wildecki Market on Saturday and bought a fresh bundle for Sunday.
|BELLS|
When I lived in a Bavarian village (no, it was not as pretty as probably a lot of you imagine right now) bells in the church rang (apart from the standard Angelus) a quarter before the Holy Mass (once I found a church like this in the neighbor village – winding and hilly streets at various strange angles) and on Sunday at the moment when there was Transubstantiation happening on the altar. It was the only place where they rang the bells than and I think it’s amazing.
When the bell rings it takes me to Heaven among my everyday tasks.
|SAINTS, CHURCH MEMORIES|
It is wonderful that the Catholic Church remembers extraordinary people who have been striving to show God through their lives. Thanks to them, we no longer need to discover certain things, they are simply given to us and can sometimes be the starting point for us to discover more. I like to know whose feast day it is, because you can think again about some events or even meet somebody new.
|MEDALS, ROSARY|
When I feel bad or afraid, I like holding my scapular or rosary in my hand. These are not amulets, but thank to them I remem ber who I belong to.
|FRIDAY FASTING|
Catholics in Poland don’t eat meat on Fridays and aren’t also supposed to attend dancing parties on that day. It is unfortunately often a day when a lot is going on, but refusing to attend such events or eating something else for dinner than meat enables me to remember who gave His life for me on that day.
|THE SIGN OF THE CROSS|
There is a custom in Poland (have no idea if it is only a Polish one) that you make a sign of the cross while going by a church. I don’t often remember to do this, but I think it is a great opportunity to worship God.
Do you have any other ideas?
